GÖZLERİNE BAKAN BENİ GÖRÜR

U.A. ya...
Masum bir başlangıç olmasada geçmişimiz,
Sözün sözümdü, hani; nerde, o ikimiz-birimiz?
Karanlığa gömdün ruhumu, bahanesiz, bensiz.
Üçüncü şahsın şiiri bile artık bizim için ifadesiz...

Kırılan dudağımın tercüme etmesini bekledim kalbinden!
Yıkık kaşlarıma saçların dökülüp gidiyor, aşktan habersiz.
Onca yalnızlığımı paylaştım da  soyadımla...
Yüreğimin kanına batırıp ellerini, tut hadi eli bensiz.

Duygularım, kedere titrek bir aşk bırakmış!
Uğur’unda bir ben ölmüşüm, bir de biz.
Katili bulamıyorum gözlerindeki resmimden başka,
Onu görüp de sana bakan göz; haysiyetsiz, şerefsiz.

Yedi bin yıl sayılır, ellerin ellerimde iken oynadık.
Onca hayali oyun mu sandın, masallar inanırdı?
Bir beyaz suç içtim, günahım oldun hemen.
Daha dilim varmıyor söylemeye, bensizsin, sensizim sensiz...

HASAN AKBAL