HASAN AKBAL

Bir gün arasan beni,  Gelmediğin yerde...  Ben orda değilim.  Bir gün gülersin,  Bütün yaşadıklarımıza;  Ben yokum, tatlı bir hatıra...  Bir gün hüzünlenirsin,  Sana kızdığımı sayarsın;  Küsersin,  Gelirim diye gidersin.  - Gitme!  Ben yokum...  Bir gün özlersin,  Sonra benim olmadığım yerde  Üzülürsün -belki-  Koşarsın 'ben yokum'  Bir gün bakarsın,  Islanmış ellerin  Rüyanda saçlarımı okşamışsın...  Çamurdan boyanır ellerin.  Bir gün bakarsın çamurdandır bedenim,  Olmadığın geceleri yağmur düşmüş.  Yoğurmuşsun hayallerinle,  Oysaki ellerin mezarımın üstünde...  Ben sonsuz yerdeyim...  Bir gün uyandıktan sonra,  Gün ağarmış olur,  Sen ölüm haberimi almış olursun. HASAN AKBAL

Belki'ler uğradı benim yoluma.  Hep korkuttu...  Yüreğim burkuldu,  Hayatın kıvrımlı yollarında.  Ruhum çilelerini çekmişken ızdırapli yaşamın,  Alnımdaki çizgilerden okumalısın.  Sağanak sağanaktı hemde,  Önce gülümsedi sonra vurdu  Yüreğimden,  Acımadı bile...  Gözlerinin güzelliğine  Tebessümüm yetmiştir derken.  Ağlamaklı halinden en son otobüse  Kaşlarım çatık bindim.  Bu yolculuk mu, belki... HASAN AKBAL

Kalk ve idrak et sana ne söylenmişti. Gidenler gitti kalanlar düşle birleşti.  Uykular hazin bir son bulunur. Düşün ki yaşamak neyle olur. Bulma beni, bulma ey ben'i gören. Ben ne hayatım ne de hayat ören. Düşlerde yalnızlık, yaşamak için. Yaşamanın da sonu var, o da ölmek için. HASAN AKBAL