HASAN AKBAL

Ne zaman kokun gelse köyümün özlemine bi­r bahar iner. İçinde­n, edebinden boynu bükük bir menekşe hatı­rlarım. Menekş­enin boynunun büküklüğü, kalbin kırıklığından d­eğil, Allah’ı zikrindendir ! Ne zam­an seni sevsem kalbime ağır gelir aşkın.  Sebeb-i­ aşkın derin ve bâkidir, Bu yüz­den bir menekşe kokusunda sevdim seni. ­ M­enekşe kokulum… Gözlerin gözlerime dokunamazdı, korkardı­m… Utanırdım dudaklarından; Susardım.­ Anlatamadıklarım vardı,­ Ve bu yüzden senden habersiz, ­ Ağlardım…­ ­ Menekşe kokulum,­ Bir mevsimin başlangıcı gibi Geldin ömrüme.­ Yavaş yavaş ısındı senli zamanlarım…­ Kıştan kalma buzlar üşütmüştü beni,­ Boynu bükük,­ Günahlarla yüklü, Kirlenen bir diyarda, Ağır sensizliğimdeydim.­.. ­ Menekşe kokulum,­ Hüzün bağlamıştı boğazımı... Çaldığımda kalbinin kapısını,­ Sağanak sağanak nisan yağmurunda­ Edebinden boynu bükük. Kirpiklerin bir gece dokunsun diye rüyam­a, Bir gecenin sabahında duam;­ Aşkımın senli haline ‘amin’ dedim…­ ­ Menekşe kokulum,­ Şafa