MENEKŞE KOKULUM
Ne zaman kokun gelse köyümün özlemine bir bahar iner. İçinden, edebinden boynu bükük bir menekşe hatırlarım. Menekşenin boynunun büküklüğü, kalbin kırıklığından değil, Allah’ı zikrindendir ! Ne zaman seni sevsem kalbime ağır gelir aşkın. Sebeb-i aşkın derin ve bâkidir, Bu yüzden bir menekşe kokusunda sevdim seni. Menekşe kokulum… Gözlerin gözlerime dokunamazdı, korkardım… Utanırdım dudaklarından; Susardım. Anlatamadıklarım vardı, Ve bu yüzden senden habersiz, Ağlardım… Menekşe kokulum, Bir mevsimin başlangıcı gibi Geldin ömrüme. Yavaş yavaş ısındı senli zamanlarım… Kıştan kalma buzlar üşütmüştü beni, Boynu bükük, Günahlarla yüklü, Kirlenen bir diyarda, Ağır sensizliğimdeydim... Menekşe kokulum, Hüzün bağlamıştı boğazımı... Çaldığımda kalbinin kapısını, Sağanak sağanak nisan yağmurunda Edebinden boynu bükük. Kirpiklerin bir gece dokunsun diye rüyama, Bir gecenin sabahında duam; Aşkımın senli haline ‘amin’ dedim… Menekşe kokulum, ...