HASAN AKBAL

Saçlarını seher vakti yanaklarıma dokundururken Ben güzel görmeliyim dünyayı Ezgiler kaldırarak şiirden Yeni yeni sanatlar bulmalıyım, Aşkımıza yakışır şekilde. Gülümsemenle kalmalı, sevinç dolmalıyım. Bir gül varsa güzün, baharı yaşamalı yeniden; Demeli ki sana, ben anlamalıyım: “Sizin aşkınıza ve size azdır bunlar, Görülmemiş sevdayı ancak bu kadar, Sevda, ancak bu kadar güzel yaşanır …” Eğer ki hoşnut değilsen tabiatın selamına. Ne edebiyat ne de şiir sanatına, Nam salsa da adım cihana İnan ki sen iste yok sayarım -senin için- sana Dinleyeceksem türkü, duyacaksam şiir; Kapısındaysam edebiyatın kovuldum derim. En ince mana, teferruatını sende yaşarım. Sözlerini beste gibi dinler, Gözlerinin derin bakışlarında kaybolurum. Bir seher vaktinde uyanacaksak; Ellerini tutarken dudaklarımla okşarım yanaklarını. Ve böyle hayallerle ne yapıyorsun, deme! O günlerin heyecanını şimdiden yaşıyorum… Kelime dünyasını sözcük ebadından çıkararak, En zarif heceleri sana söylemek için geldim. Çünkü gözl

İnsan topraktan bir parçadır. Toprakla hemhal olmak özü ile biraz da olsa yoğrulmaktır. Bağ, bahçe işlerinden ziyade, saklı kalmış huzurdur. Ne kadar ayağımız bu gün toprağa basmaz ise de ararız aslında onu... Sonunda onunla yine ilk olduğu gibi bir olmak ve ona karışmaktır... Bir parça toprak için can vermişler. Toprağa vatan demişler. Yaşamak için huzur diye bilmişler. Bu yüzdendir herhalde "toprağı bol olsun" derler. HASAN AKBAL