HASAN AKBAL

Seni soruyorum, eski mahallemize... Uzun zaman olmuş gitmemişsin! Evin kapısını kilitleyip anahtarı da Kadıköy-Eminönü vapuruna binip boğazdan geçerken atmışsın! Seninle ilk bindiğimiz vapurun kaptanı söyledi. Oysa ben sana her gece gelecektim. Uzun zaman oldu seni arıyorum... Yine tek başınasın, Gülhane'de iki kişilik çay söylemiş tek başına içiyormusşun. Çok aradım seni... Çok uzaktasın... Bu eşsiz boğazın güzelliğini benden habersiz ne izliyorsun? Sanma yârim, ölüler bırakıp gider!... Ben senden değil dünyadan gittim. HASAN AKBAL

Şaire hergün şiir günüdür. Bir başka bakar şiir penceresinden dünyaya ve başka hayatlara... Dünya bir gün değil her zaman şiirdir onun için. Ince ince dokur kelimeleri mısralara. Kurşun gibi vurur o narin satırlarla isterse... Şiir ki; kalem tig'ı ile kelimelerle sayfalara örülmüş, neşesiyle hüznüyle boğazlara düğümlenmiş, hayattır. Ve şiir; ustanın çekici, çırağın alın teri; öğretmenin dersi, öğrencinin ödevi; hakimin mahkemesi, mahkumun savunması; doktorun hastası, hastanın şifası; zulmün cefası, vuslatın sonsuz sefası; şairin yazdığı değil, okununca acısıyla tatlısıyla anlatılmaz hülyaların sonsuzluk habercisidir. Sen onu bir günde arama, hergün peşinden gelen mektup, şiirdir. Gözlerinin sıcağı kadar rahatlatır kalbimi, hele bir okusam sen dolu şiirimi. Radyoda çalan ud'un notaları gibi inersin yüreğime kelime kelime. Şimdi nasıl söylenir 'sen' gibi diye. Güzel değildir olabileceğin güzelliktedir. Buruşturup attığında satırları, içimin acıyışını ve geleceğin umudunu